Στα πλαίσια του μαθήματος Εκφραση/ Εκθεση ανατέθηκε στους μαθητές να επιλέξουν ένα γνωμικό, μια παροιμία ή μια γνωστή φράση και να την αναλύσουν. Η συγκεκριμένη εργασία αναρτήθηκε και στο παρόν ιστολόγιο.
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
Διάλογος [Σταυρόλεξο]
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Τον 5ο αιώνα π. Χ. οι Έλληνες είχαν πόλεμο με τους Πέρσες. Πιο συγκεκριμένα, το 480 π. Χ. λίγο πριν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας σε μια συζήτηση στον Ισθμό οι Σπαρτιάτες διαφωνούσαν για την τοποθεσία στην οποία έπρεπε να δοθεί η μάχη. Οι Σπαρτιάτες πίστευαν ότι έπρεπε η μάχη να δοθεί σε πεδιάδα κι Θεμιστοκλής διαφώνησε πιστεύοντας ακράδαντα ότι είχε δίκιο. Τότε οι Σπαρτιάτες ετοιμάστοικαν να χειροδικήσουν εναντίον του Θεμιστοκλή ο οποίος αγέρωχα απάντησε: "Πάταξον μέν ἄκουσον δέ" που σημαίνει : "Δείρε με αλλά πρώτα άκουσέ με!"
Τελικά, ο Θεμιστοκλής είχε δίκιο κι οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες και απέτρεψαν την υποδούλωση της χώρας. Την παροιμιώδη αυτή έκφραση τη χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα όταν πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο αλλά οι άλλοι δε μας δίνουν σημασία. Αξίζει δηλαδή να επιμένουμε και να διεκδικούμε, όταν όμως είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι για την ορθότητα των επιλογών μας και όχι απλά για λόγους εγωισμού ή γοήτρου.
Χατζηπαντελή Ευαγγελία
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Η Αμάλθεια, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν μια κατσίκα που θήλασε το νεογέννητο Δία στα όρη της Ίδης, στην Κρήτη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ήταν μια νύμφη, που ανάθρεψε το Δία ταΐζοντας τον από το κέρατο μιας γίδας με το γάλα της.
Κατά την πρώτη παραλλαγή, η ίδια η κατσίκα σπάει ένα της κέρατο πάνω σ' ένα δέντρο και η παραμάνα του Δία το μαζεύει από κάτω, το τυλίγει μέσα σε φύλλα και το φέρνει στο βρέφος.
Σύμφωνα με τη δεύτερη παραλλαγή, ο ίδιος ο Δίας σπάζει το κέρατο και το χαρίζει στη νύμφη Αμάλθεια, προικίζοντάς το με θαυματουργές ιδιότητες: του δίνει τη δύναμη να προσφέρει στον κάτοχό του οτιδήποτε επιθυμήσει. Έτσι, το κέρατο της Αμάλθειας συμβολίζει την αφθονία, τον πλούτο και, γενικά, κάθε αγαθό.

Ιωάννης Γεροντίδης
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011


Διαμαντή Σοφία

"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν"

Η συγκεκριμένη παροιμία αναφέρεται στο λακωνισμό των Σπαρτιατών. Στην εκφραστική τους ικανότητα δηλαδή, να συνοψίζουν το νόημα μεγάλων περιόδων, διατηρώντας την κεντρική ιδέα αυτών, και χρησιμοποιώντας τόσες λέξεις όσες ήταν απαραίτητες, προκειμένου να αντιληφθεί ο συνάνθρωπός τους, τί ακριβώς εννοούσαν. Ο λακωνισμός αποτέλεσε χαρακτηριστικό στοιχείο της συμπεριφοράς των Σπαρτιατών και συνδέθηκε άρρηκτα με την πολιτιστική τους ταυτότητα. Αλλά και στις μέρες μας τα άτομα που εντάσσουν παραδείγματα λακωνισμού στην καθημερινή τους ομιλία χαρακτηρίζονται ως ευφυείς, διακατέχονται από πνευματική ανωτερότητα και γίνονται ιδιαίτερα ελκυστικοί στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Επιπλέον προσδίδει σε ορισμένα άτομα μια εκλεπτυσμένη αίσθηση του χιούμορ, την οποία τις περισσότερες φορές η λαϊκή μάζα δεν μπορεί να κατανοήσει, ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του λακωνισμού και προσωπικά το αγαπημένο μου. Κλίνοντας θα ήθελα να προσθέσω πως ο λακωνισμός αποτέλεσε έναν εύχρηστο επικοινωνιακό κώδικα κατά την αρχαιότητα και όπως κάθε επικοινωνιακός κώδικας έχει σίγουρα μία αξιέπαινη πολιτιστική σημασία.



Η παροιμία αυτή αναφέρεται σε ηθικές αλήθειες. Μια από τις εντολές του θεού είναι να σέβεσαι τους γονείς σου. Οι γονείς μας είναι αυτοί που μας γεννάνε, μας μεγαλώνουν και μας διδάσκουν. Είμαστε η προέκταση τους. Όταν μας μαθαίνουν για το σεβασμό, για την εκτίμηση, για την ηθική φερόμαστε ανάλογα. Όσο εμείς τους έχουμε ανάγκη καθώς μεγαλώνουμε και κάποια στιγμή θα φτιάξουμε τη ζωή μας και θα ανοίξουμε το δικό μας σπιτικό για εκείνους ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Εκείνοι τώρα γίνονται τα παιδιά και εμείς οι γονείς γι’ αυτούς. Συμπέρασμα μην τους παραμελούμε όταν έχουν την ανάγκη μας γιατί δίνουμε το καλό παράδειγμα και στα δικά μας παιδιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Οδυσσέας ο οποίος γεμάτος σεβασμό απευθύνθηκε στο γέρο πατέρα του, τον Λαέρτη. Το ίδιο και ο Αινείας από την Τροία που εγκατέλειψε τα χαλάσματα της πόλης του παίρνοντας τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς κουβαλώντας στους ώμους του τον ανήμπορο πατέρα τον γέρο Αγχίση. Το σεβασμό προς τους γονείς με την ευχή και την ελπίδα ότι και τα παιδιά θα συμπεριφερθούν παρόμοια εκφράζει και το απόσπασμα που ακολουθεί:
Τοιοῦτος γίγνου περὶ τοὺς γονεῖς, οἵους ἂν εὔξαιο περὶ σεαυτὸν γενέσθαι τοὺς σεαυτοῦ παῖδας. (Ισοκράτη, « Προς Δημόνικον», 14.1 - 14.3) [Μετάφραση: Τέτοια στάση να διαμορφώσεις απέναντι στους γονείς σου, σαν αυτή που θα ευχόσουν να επιδείξουν προς εσένα τα παιδιά σου»
Φρειδερίκη Γκόγκα

Η παροιμία διδάσκει, κατά τον Ν. Πολίτη, «ότι ματαιοπονεί ο επιχειρών να διορθώσει τον φύσει πονηρό, ή να διδάξει τον ανεπίδεκτο μαθήσεως, ή ο ευεργετών αχάριστο». Η παροιμία συνοψίζει αρχαίο αισώπειο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ο κύριος ενός Αιθίοπα, νομίζοντας πως ο δούλος του είναι μαύρος από την απλυσιά, προσπαθούσε επίμονα πλένοντας τον να τον καθαρίσει. Ο Λουκιανός παραδίδει και την παροιμιώδη σχετική φράση: Αιθίοπα σμήχειν = (από αμάθεια) πλένω Αιθίοπα, για να τον κάνω λευκό. Αξιομνημόνευτη η διάδοση της παροιμίας και στην Ασία, όπου, βέβαια, δεν γίνεται λόγος για αράπη, αλλά για μαύρη αρκούδα, κουρούνα ή κάρβουνο.

Ευφροσύνη Γουδή

Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΓΙΑ ΑΓΟΡΕΣ Η ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ,ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ. ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΙ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΤΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΟΛΑ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΚΤΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΑΣ. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΑΚΡΟ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΝΩ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΤΣΙΓΚΟΥΝΙΑΣ ΤΟΥΣ. ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ. ΤΙ ΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΖΕΙ ΚΑΛΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΟ ΣΑΚΟΥΛΙ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΜΙΑ Η ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΛΛΑ ΣΑΚΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ "ΛΑΜΟΓΙΑ" ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΜΟΝΟ ΘΥΜΟ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΩΣ ΜΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΧΕΙ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ Η ΧΩΡΑ!!

Θοδωρής Γεωργιάδης

Η παροιμία «ένα άλλο λέοντα» θέλει να μας δείξει ότι δε χρειάζεται κανείς να απευθύνεται σε πολλούς ανθρώπους για να πετύχει το στόχο του αλλά σε ένα και καλό। Μπορεί αυτός να είναι ένας, αλλά είναι ο πιο κατάλληλος, ο πιο δυνατός, όπως το λιοντάρι που είναι ο βασιλιάς των ζώων. Μπορεί να είναι ένα αλλά είναι τόσο μεγάλο και δυνατό, στη δύναμη και στο μέγεθος ώστε πολλά ζώα μαζί να μη μπορούν να τα βγάλουν πέρα μαζί του. Τι να τους κάνεις τους πολλούς δειλούς, όταν χρειάζεσαι μαχητές που σα λιοντάρια θα ριχτούν στον αγώνα. Ο Λεωνίδας είχε λίγους, αλλά λιοντάρια που δε λύγισαν απέναντι σε πολλαπλάσιους εχθρούς.
Κωνσταντίνος Αργυριάδης Α1

Με την παροιμία «ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάε» εννοούμε ότι πολλές φορές λέμε λόγια τα οποία είναι ευχάριστα για τους άλλους και ικανοποιούνται μόνο που τα ακούν. Δεν περιμένουν να δουν και την πράξη γιατί είναι ευχαριστημένοι μόνο με τα λόγια που λένε. Έτσι περιορίζονται μόνο στον προφορικό λόγο χωρίς να δίνουν καμία εντελώς βαρύτητα στην πράξη. Πρέπει λοιπόν πάντα να εκτιμάμε τις καλές προθέσεις και την καλή διάθεση. Πρέπει ακόμη να τονιστεί ότι αυτός που λέει αυτή την παροιμία δεν είναι ακατάδεκτος, αλλά ικανοποιείται μόνο και μόνο από τη χειρονονμία. Αλλωστε πολλές φορές δοκιμάζουμε και τους άλλουςμέσα από τις ανάγκες μας και από το πώς εκείνοι μας αντιμετωπίζουν.


Όπως λοιπόν όταν χτυπάς την πόρτα ενός κουφού ο οποίος δεν ακούει καθόλου, όσο δυνατά και να χτυπήσεις, ακόμα και σαν βροντή, η οποία χαρακτηρίζεται για τον ισχυρό θόρυβο που κάνει, μην περιμένεις να σου ανοίξει την πόρτα αφού δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσει κάποιον θόρυβο.
Έτσι λοιπόν θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την κώφωση του κωφού, με τον άνθρωπο ο όποιος όχι απλός δεν πρόκειται να δώσει έστω και λίγο σημασία σε αυτά που θα τον συμβουλεύσεις, αλλά θα κάνει και το αντίθετο.
Φυσικά αυτό δεν θα γίνει μόνο μία φορά. Γι' αυτό άλλωστε η παροιμία λέει «όσο θέλεις βρόντα», δηλαδή όσες φορές και να το επαναλάβεις αυτός θα κάνει και θα ξανακάνει το ίδιο λάθος.
Τζιόμαλλου Ευαγγελία

Η παροιμιακή φράση «Φοβοῦ τούς Δαναούς καί δῶρα φέροντας!», ειπώθηκε πρώτη φορά από τον Λαοκόoντα όταν αντίκρισε τον Δούρειο Ίππο. Οι Τρώες όμως αψήφησαν τη συμβουλή του Λαοκόοντα, ξεγελασμένοι από τον Σίνωνα. Οργισμένος τότε ο Λαοκόων πέταξε το ακόντιό του στο ξύλινο άλογο. Εκείνη την ώρα ο θεός Ποσειδώνας, επειδή υποστήριζε τους Έλληνες, έστειλε δύο θαλάσσια φίδια και έπνιξαν τον Λαοκόοντα και τους γιούς του. Η έννοια της φράσης αυτής μέχρι σήμερα είναι η ίδια και χρησιμοποιείται όταν μας προσφέρει κάποιος - που δε φημίζεται για τη γενναιοδωρία του ή που δεν μας έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοιο - ένα δώρο ή κάτι άλλο για να μας καλοπιάσει και σύμφωνα με αυτή, θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί γιατί μπορεί να υπάρχει υστερόβουλη διάθεση ή σκοτεινοί στόχοι.
Βασιλική Γενίτζελη

Η έκφραση «αργία μήτηρ πάσης κακίας» δηλώνει ότι από την απραξία και την τεμπελιά προέρχονται πολλά δεινά. Με ανάλογο τρόπο και σήμερα χρησιμοποιείται η έκφραση αυτή για την τεμπελιά και τον τεμπέλη άνθρωπο, ο οποίος δεν πετυχαίνει τίποτα στη ζωή του, αλλά μόνο κακό κάνει στους άλλους, αφού δεν ασχολείται με κάτι δημιουργικό, παρά μηχανεύεται ανόητα πράγματα προκειμένου να διασκεδάσει την πλήξη και την ανία του. Δεν διοχετεύει την ενεργητικότητά στο χώρο της εργασίας του και εκτονώνεται συνήθως με ανόητες και επικίνδυνες εκδηλώσεις.
Σε αντίθεση ο εργατικός προσπαθεί και δουλεύει πάντα με αποτέλεσμα να τον θαυμάζουν όλοι। Ένα παράδειγμα αφορά τον εργατικό μαθητή ο οποίος μελετά και πάντα μαθαίνει , πετυχαίνοντας τους στόχους του σε αντίθεση με τον τεμπέλη που, επειδή δεν διαβάζει και δεν ασχολείται ενεργά με τη μάθηση, κάνει συνήθως αισθητή την παρουσία του με φασαρία, ένταση και ό,τι άλλο του έρθει στο νου, παρακωλύοντας έτσι το μάθημα. Αναμφισβήτητα, λοιπόν, από την απραξία και την τεμπελιά προέρχονται πολλά δεινά.

Γούλα Ανδρεάνα
«

Όπως ένας κυνηγός ψάχνει για ίχνη ζώου, και το θήραμα τυχαίνει καμιά φορά να βρίσκεται ήδη μπροστά του, έτσι και στην καθημερινή μας ζωή, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, η επίλυσή του μπορεί να είναι απλή και εμφανής. Παρ’ όλα αυτά, εμείς λόγω πίεσης, άγχους ή βιασύνης, αναζητούμε την λύση του με περίπλοκους τρόπους σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο και ενέργεια. Η παροιμία αυτή σώζεται και με κα΄ποιες παραλλαγές, αλλά πάντα με ζώα με λιοντάρι ή λύκο. " Το λύκο βλέπουμε, τον τορό κυνηγάμε!"
Χιουμοριστικός είναι ο παρακάτω σχετικός μύθος του Αισώπου.
Λέοντα τις κυνηγὸς οὐχὶ τολμήεις ἴχνευεν ὀρέων ἐν βαθυσκίοις ὕλαις• δρυτόμῳ δὲ μακρῆς ἐγγὺς ἐντυχὼν πεύκης "ὢ πρός σε νυμφῶν," εἶπεν, "ἆρα γινώσκεις ἴχνη λέοντος ὅστις ὧδε φωλεύει;" κἀκεῖνος εἶπεν "ἀλλὰ σὺν θεῷ βαίνεις• αὐτὸν γὰρ ἤδη τὸν λέοντά σοι δείξω." ὁ δ᾽ ὠχριήσας γομφίους τε συγκρούων "μή μοι χαρίζου" φησί "πλεῖον οὗ χρῄζω, τὸ δ᾽ ἴχνος εἰπέ• τὸν λέοντα μὴ δείξῃς." Μύθοι Αισώπου, 1.92.1"
Αμπατζίδου Μάγδα
