Γνωμικά - Παροιμίες [2ο Λύκειο Σερρών. Α1]
Στα πλαίσια του μαθήματος Εκφραση/ Εκθεση ανατέθηκε στους μαθητές να επιλέξουν ένα γνωμικό, μια παροιμία ή μια γνωστή φράση και να την αναλύσουν. Η συγκεκριμένη εργασία αναρτήθηκε και στο παρόν ιστολόγιο.
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
Διάλογος [Σταυρόλεξο]
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Τον 5ο αιώνα π. Χ. οι Έλληνες είχαν πόλεμο με τους Πέρσες. Πιο συγκεκριμένα, το 480 π. Χ. λίγο πριν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας σε μια συζήτηση στον Ισθμό οι Σπαρτιάτες διαφωνούσαν για την τοποθεσία στην οποία έπρεπε να δοθεί η μάχη. Οι Σπαρτιάτες πίστευαν ότι έπρεπε η μάχη να δοθεί σε πεδιάδα κι Θεμιστοκλής διαφώνησε πιστεύοντας ακράδαντα ότι είχε δίκιο. Τότε οι Σπαρτιάτες ετοιμάστοικαν να χειροδικήσουν εναντίον του Θεμιστοκλή ο οποίος αγέρωχα απάντησε: "Πάταξον μέν ἄκουσον δέ" που σημαίνει : "Δείρε με αλλά πρώτα άκουσέ με!"
Τελικά, ο Θεμιστοκλής είχε δίκιο κι οι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες και απέτρεψαν την υποδούλωση της χώρας. Την παροιμιώδη αυτή έκφραση τη χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα όταν πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο αλλά οι άλλοι δε μας δίνουν σημασία. Αξίζει δηλαδή να επιμένουμε και να διεκδικούμε, όταν όμως είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι για την ορθότητα των επιλογών μας και όχι απλά για λόγους εγωισμού ή γοήτρου.
Χατζηπαντελή Ευαγγελία
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Η Αμάλθεια, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν μια κατσίκα που θήλασε το νεογέννητο Δία στα όρη της Ίδης, στην Κρήτη. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ήταν μια νύμφη, που ανάθρεψε το Δία ταΐζοντας τον από το κέρατο μιας γίδας με το γάλα της.
Κατά την πρώτη παραλλαγή, η ίδια η κατσίκα σπάει ένα της κέρατο πάνω σ' ένα δέντρο και η παραμάνα του Δία το μαζεύει από κάτω, το τυλίγει μέσα σε φύλλα και το φέρνει στο βρέφος.
Σύμφωνα με τη δεύτερη παραλλαγή, ο ίδιος ο Δίας σπάζει το κέρατο και το χαρίζει στη νύμφη Αμάλθεια, προικίζοντάς το με θαυματουργές ιδιότητες: του δίνει τη δύναμη να προσφέρει στον κάτοχό του οτιδήποτε επιθυμήσει. Έτσι, το κέρατο της Αμάλθειας συμβολίζει την αφθονία, τον πλούτο και, γενικά, κάθε αγαθό.

Ιωάννης Γεροντίδης
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011


Διαμαντή Σοφία

"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν"

Η συγκεκριμένη παροιμία αναφέρεται στο λακωνισμό των Σπαρτιατών. Στην εκφραστική τους ικανότητα δηλαδή, να συνοψίζουν το νόημα μεγάλων περιόδων, διατηρώντας την κεντρική ιδέα αυτών, και χρησιμοποιώντας τόσες λέξεις όσες ήταν απαραίτητες, προκειμένου να αντιληφθεί ο συνάνθρωπός τους, τί ακριβώς εννοούσαν. Ο λακωνισμός αποτέλεσε χαρακτηριστικό στοιχείο της συμπεριφοράς των Σπαρτιατών και συνδέθηκε άρρηκτα με την πολιτιστική τους ταυτότητα. Αλλά και στις μέρες μας τα άτομα που εντάσσουν παραδείγματα λακωνισμού στην καθημερινή τους ομιλία χαρακτηρίζονται ως ευφυείς, διακατέχονται από πνευματική ανωτερότητα και γίνονται ιδιαίτερα ελκυστικοί στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Επιπλέον προσδίδει σε ορισμένα άτομα μια εκλεπτυσμένη αίσθηση του χιούμορ, την οποία τις περισσότερες φορές η λαϊκή μάζα δεν μπορεί να κατανοήσει, ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του λακωνισμού και προσωπικά το αγαπημένο μου. Κλίνοντας θα ήθελα να προσθέσω πως ο λακωνισμός αποτέλεσε έναν εύχρηστο επικοινωνιακό κώδικα κατά την αρχαιότητα και όπως κάθε επικοινωνιακός κώδικας έχει σίγουρα μία αξιέπαινη πολιτιστική σημασία.



Η παροιμία αυτή αναφέρεται σε ηθικές αλήθειες. Μια από τις εντολές του θεού είναι να σέβεσαι τους γονείς σου. Οι γονείς μας είναι αυτοί που μας γεννάνε, μας μεγαλώνουν και μας διδάσκουν. Είμαστε η προέκταση τους. Όταν μας μαθαίνουν για το σεβασμό, για την εκτίμηση, για την ηθική φερόμαστε ανάλογα. Όσο εμείς τους έχουμε ανάγκη καθώς μεγαλώνουμε και κάποια στιγμή θα φτιάξουμε τη ζωή μας και θα ανοίξουμε το δικό μας σπιτικό για εκείνους ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Εκείνοι τώρα γίνονται τα παιδιά και εμείς οι γονείς γι’ αυτούς. Συμπέρασμα μην τους παραμελούμε όταν έχουν την ανάγκη μας γιατί δίνουμε το καλό παράδειγμα και στα δικά μας παιδιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Οδυσσέας ο οποίος γεμάτος σεβασμό απευθύνθηκε στο γέρο πατέρα του, τον Λαέρτη. Το ίδιο και ο Αινείας από την Τροία που εγκατέλειψε τα χαλάσματα της πόλης του παίρνοντας τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς κουβαλώντας στους ώμους του τον ανήμπορο πατέρα τον γέρο Αγχίση. Το σεβασμό προς τους γονείς με την ευχή και την ελπίδα ότι και τα παιδιά θα συμπεριφερθούν παρόμοια εκφράζει και το απόσπασμα που ακολουθεί:
Τοιοῦτος γίγνου περὶ τοὺς γονεῖς, οἵους ἂν εὔξαιο περὶ σεαυτὸν γενέσθαι τοὺς σεαυτοῦ παῖδας. (Ισοκράτη, « Προς Δημόνικον», 14.1 - 14.3) [Μετάφραση: Τέτοια στάση να διαμορφώσεις απέναντι στους γονείς σου, σαν αυτή που θα ευχόσουν να επιδείξουν προς εσένα τα παιδιά σου»
Φρειδερίκη Γκόγκα